وقتی لبخند استاد مرا امیدوار کرد

نمی دانم دقیقا چند وقت اما از وقتی اتفاقات ناگواری برای نشریات کشور افتاد،راستش دیگر از کنار باجه های نشریات بدون هیچ توجهی رد می شدم.از وقتی مجله ی 40 چراغ بعد از دولت خاتمی از چشم من افتاد و همشهری توقیف شد و جایش را مجلات لوس با مطالب محافظه کارانه گرفت و دیوار سانسور بلند و بلند تر شد،رغبتم را برای مطالعه ی هرگونه نشریه ای از دست دادم.
امروز برای پرسیدن آدرسی رفتم به باجه ی روبروی دانشگاه و چشمم خورد به لبخند اثیری استاد.چقدر این چهره و لبخند را دوست داشتم و راستش اصلا انتظار حضورش را در باجه های نشریات نداشتم.بدون هیچ صحبتی 1500 تومانش را گذاشتم و تمام طول اتوبوس را گذراندم به مصاحبه ی استاد و کلام شیرینش.
این آغاز امید دوباره ی من بود به یکی از سرخوردگی های اجتماعی که خفت مرا هم چسبیده بود.فهمیدم وقتی استاد با همه ی ناملایمات روزگار هنوز لبخندش سبز است،پس دیگر می توانم از کنار باجه ی نشریات که می گذرم،نه تنها دماغم را نگیرم،که نگاهی هم به این مجلات بیندازم بلکه یکی از آنها جان سالم به در برده باشد از فیلتر این مملکت.

پی نوشت: استاد عاششششششششششقتم!